ho bar, det letta burden. 
Naar fosteret i ei kyr towha ihop nett som eit nysta, kalla dei 
det bustein. Ho Johanna kunde hugsa dei hadde ein slik daa ho var lit 
Men kva dei brukte han til, kunde ho ikkje hugsa. 
Greida t greidsla) skulde dei aldri ha utor fjøsen for ho var 
kald, for daa vilde kyri verta sjukare. Dei snudde paa henne paa gol 
vet nokre gonger, so ho skulde kolna fortare. 
Felsbelgen skulde dei hengja upp paa ein vegg og turka han. De 
karva han sund, og gav det saman med noko anna, t.d. knoda ,eller kor 
naar kyri ikkje fekk "greida" fraa seg. Ein mann (50 aar gamal) forte 
at han gjorde det i sumar (1931) avdi bestefar hans alltid hadde sagt 
naar ei merr fola: "No maa de hengja upp folsbelgen." Men kvifor dei 
skulde gjera det, vissjehan ikkje. 
Flograun maatte dei aldri skava og gjeva beisti av. Daa vat 
kyrne sjuke Han tek ofte si næring av svar-oren,som er svært sterk. (e 
Dei skulde aldri gjeva kyri korkje bork eller kvist av flograur 
for daa vilde dei ikkje tida seg, d.v.s. ikkje laupa eller ta foster 
dei berre for so og flaug. (Sværefj. 
Naar ein kalv vart sjuk i kalva-garden, so laut budeia stad med 
ein spade (=bakster-fløyg) og eit Kjevle og gnika han paa ryggen. Tene 
guten stod allmed med ei eks. So spurde ho Kvat er det ded gjer paa 
Han svara: "Eg vil verja kalven for kalvakot. " (Svarefj. 
Naar ei kyr var sjuk for kalvskot, skulde budeia ta eit bakster 
kjevle og rulla det bakanfraa og frametter paa sida og rygg. Det skul 
stogga kalvskotet. (Sværefj. 
Naar ei kyr skaut kalven,skulde dei ta ei skinna av skotninger 
g slaa upp over baasen til kyri. Daa vilde ho ikkje skjota kalver 
meir. (Fjærland.) Dei hadde ofte ein kniv staa-ande over fjosdori