um sporden. Han var ti/stor plaga for foik. So vart det halde bededag i 
kyrkja, og daa sprang det upp ein havhest, som beit hovudet av ormen.Sje 
en vart raud aa blod. Sjøormen var faarleg. Han vilde sittupp upp i baa 
tane til roik. 
Orn. 
Han Klaus skulde ein gong ta veit fraa ein høf og burti ein aaker 
80 Mom det ein forleggjande stor orm upp or vatnet(uml. 3 alner). Han 
Klaus tok ein orestrange og slo etter ormen, men raaka ikkje hovudet. e 
reiste han seg rett i veret og bles, og,naali"i kjeften kom utor, og det 
draup gule dropar or henne. Han Kiaus hadde høyrt at naar det kjem skugge 
paa ormen, so vert han maktlaus. Difor sprang han eldande snøgt framfyr 
ormen slik at det fall skugge paa han,,og dermed datt nan beint ned. Han 
Klaus slo han ihel og bar han burtpaa ei stor maurtuva. Um ei liti stund 
kraulte det med maur over heile ormen. Eit par dagar etter saag han bur 
tiltuva att, og daa fanst det ikkje dusti av han, og ikkje ein maur saag 
han helier. 
Naar ein orm har bite einkvan, so skundar han seg aat rennande 
vatn. Dersom den som er skambiten, er god til aa naa vatnet fyrr ormen, 
so slepp han saarverken. Ilska gaar daa over paa ormen sjølv. 
Dei trudde ded at ormen gjorie ikkje smaaborn noko. Ei liti 
gjenta var saman med ei eldre paa bærplukking. Ho raaka ein orm som ho 
heldt i handi og leika med. So vilde ho ha han ned i neverskrukka si. Mer 
ormen bles og vreid seg. "Aot struttao" ska du, anten du so tyte helde 
blæse, sa ho. Men daa kom den andre springande til og fekk skilja barnet 
gormen 
Dei brukte skyr mot ormabit. I Eifodn var det eingong nokre 
ausmannsfolk som gav paa og slo. So kom det ein orm og beit eit barn soi 
dei hadde med. Dei hadde med seg ein koll med blanda (vatn og mysa), o 
i forrjamsingi rende mori til og slo blanda paa bitet. Barnet stod det,o