Utburd (Ubbør 
"drau n etter 
Ubbur kalla dei slike born som var fadde i dulsmål drepn 
og ikkje gravne ned på kyrkjegarden. Dei skreik og jamra for å 
verta døyste. Foster som kom for tidleg, kalla dei og ubbur 
Når det var so lite at det ikkje hadde menneskeskap, so skrein 
det som ei skjor, men var det menneskeskap på det, so skulde 
det grata som eit anna menneske. 
Når nokon høyrde skrik utav ein ubbur, so skulde han døypa det 
med eit namn som inneheldt både manns- og kvinnenamn: Hansnen 
Johanna, eller liknande. Då skulde det få fred 
Då gamle Tjuga-kyrkja vart rivi, fann dei mange små skren og oskjor 
i kyrkjemuren og under golvet. Dei samla alt og grov det ned i ei grav (1863) 
Det skulde vera ei gjenta på Tuttadn som fødde i dulsmål, drap barnet 
og grov det ned i Tufta-gropi. Dei høyrde ofte at det barma og ba 
seg nett som ein unge. Ein mann dei kalla Gamle-Tuften gjekk ned 
og døypte det bla, og sidan vart det frea 
Nede i ei kula nede med skeids-bru høyrde dei ofte eit barn 
som skreik so ill. Det fortelst at ei gjenta drap barnet sett her 
i hevde det nedi heile 
g og ein annan ka 
Eg kom eingong framim garden slåve. Det var ein speglande klår 
kveld fyrejøl. So tykte me at me høyrde eit barn som hiksta og gret 
I) Haneraten min 
Me høyrde det so greidt so dagen skin. Den eine av oss tok til å herna 
etter barnet, og til meir han herma, til nærare kom det. Han vart 
so vill at han sprang imot barnemælet, og då bar det undan 
med det. Då me kom inn på tinet på Håve, so høyrde me ikkje 
meir. Mannen på garden sa då: "De var nokre toskar. De skulde 
ha. døgst det anten phanna eller jo