Mara 
Dei trudde det var syndene til folk som la seg på ein og tyngde 
Vår den mauritne god til å lesa tadesvår, so letna det. 
Me ungane hadde ein leik som me kalla å mana ut mara 
Me la eit stort sokkahand dabbelt, og so la me ein kniv inni bukta 
og rulla so sokkabandet ihop med kniven inni, So heldt me i sokka 
bandsenden og rykte til so bandet rulla seg upp. Datt kniven or, so var 
der inge mara i huset. Men vårt kniven liggande i bukti so va 
ho dei. Da så me. 
Eg manar mara utor huset 
med stokk og stein 
og ingen til mein 
Dei bart ein tolkniv i eit kvitt plagg, og so hengde der det i dørklinka 
med adden innetter mot rømet. So las dei denne bøni. 
Mara, mara minne 
er du herinne, må du herut. 
Der som odden på kniven då snudde mot døri, so var ho fari. 
Ho Gsteidn-Anna såg mara. Ho kom idande ned igjenne lufti nett 
som ei mannæta, tvillande rund som ein kvernestemn. Ho var lodi, og 
ho Anna kjende korleis ho la seg ned på bringa hennar og byngde, 
Dei skulde setja skorne andføttes framfor sengi dersom dei vart ridne 
av mara. Ho såg ut som eit ulla-røyve (0.