serleg brandsaar. 
e 
jera god att saar 
Den som hadde lækjestur 
a, kunde 
Men ingen maatte ha kome burt i saaret, for daa hjelpte ikkje lækjestunga. 
Lækjestunga fekk ein naar ein la tungetippen paa eit froske-auge 
eller millom froskeauga,segjer ein annan) Han gamle Hamra-Arnfinn hadde 
slik tunga. 
Han smeda-Hans var so flink til aa faa saar til aa gro. Han laga eir 
salve av: Ryllik, 
skorakor 
smellegras 
„rigabalsam, terpentin, tjøra, tal 
smor 
Perikum paa brennevin, so det vert kladrandt blodande raudt 
vai 
„anten det var hogge eller slege. ( V. 
5od 
8 
888T 
Nedfallssykja 
gongen dei merka at nokon hadde nedfallssykja, so skulde dei 
yrste 
. 
(henne) naken og brenna kvar traven. Det hjelper ikkje er so 
klæda han 
han har havt det ei tid. 
(Fjerl. 
Fyrste gongen ein merka at nokon hadde nedfallssotti, skulde ein 
get som var nærast kroppen og brenna det . (Balestr. 
a av det pla 
rene 
Mot nedfallssykja braut dei tumarsfingeren bakover. 
ein goc 
Ein som hev nedfallssykja krokjer tumarstaattane inni handi. Er 
den paa vinstre handi, so vert han god att. 
til aa retta fingrane, serleg 
Bløding 
Mot nasebløding skulde ein halda armen beint 
i ver 
. 
dei royva ein traad rundt vetlefingeren. 
skold. 
, skulde de 
royva ein trilago 
Naar ein blodde i ein finger 
rangsoles rundt armen. 
ulltraad 
Mange kunde stemma blod fyrr. Han Johannes Hella greidde det 
so godt. Eingong var det ein skm skulde skjota i eit brudlaup. Han skaut 
g blodet vilde ikkje stansa. Dei rodde daa 
gre vetlefingeren, og 
av seg ho 
paa timen han fekk vita um det,stogga blodet. 
til Johannes Hellaog 
svart fisesopp brukte dei til aa stogga blod med. 
Turr knjosk og