dom av åkern sin, denne 
flang dom bøl på ein aln 
aker, å syn et sparka i gr 
å syns ela, så da va fælt; 
den man latt dom gå, om 
høsten fikk hin maa ikkje noho 
men den som hadde latt som ei 
ha e 
aker blei gjell. Å denti 
ho resste, så så o de, att den 
som latte göglønne gå i ro, 
han Nu få lykke me akern 
Da va i paradis engong 
sdan hadde samle fuglænne 
så dom hu kapftlige. Så va 
goggla den beste. Den blir 
o stølt å så, att væla va 
kje viare hell et kælstjenn. 
su a gud at for de o var 
så stølt, su ha ha da te 
Straff, at ho alti sku fluge 
møllom øst å veil 
Når gøggla skrike fælt 
i lufta, så veit høkje vegen