Valnum paa Herøy og Svarteboki 
Fortalt av Mathea Einbu efter Anders Knudsen. 
"Dese" svartebøkern, seier han Anders 
ein kveld me er kommen ind paa det em 
net, de no bære di gamle Mosebøkern. 
Gamle Mosebøkerne, spør eg? Ja, dar va sjue 
Mosebøker før, aa i di to va dar bære troldskap. 
Vi sir no Moses han for no mæ slegtslag. 
Han gjor no staven sin te ein orm. Og saa 
fortel han om Præstarne Gaarder paa Alsta 
haug og Valnum paa Herøy. 
Dei va no ikkje godt forligt disse 
Karan. Valnum vart kalla for den 
høylærde hr. Valnum. Han va ikkje vel 
talende, men han kunde mangt den karen, 
og det tykte nok ikkje provsten Gaarder 
om, men han maatte daa soykja hjælp 
hos ham eingang dæ sammæ. Dæ va i 
gammel legdkjærring som do ne han Gaarder, 
men han ha ikkje kjesta aat ho. Saa vest 
han at han Bertel i Brouta, gravaren, 
ha ei kjesta stand 
naa 
aad seg sjøl, aa saa 
va han dar aa haur om han kun faa laan 
ho? Han sku skaf kjesta igjen. Ja han fæk 
kjesto, aa di la kjærringa neri aa grov ho 
ne. Men naa gravaren kom aa krævd han 
efte kjesto, saa sei han ("Prosten") "e har ikkje 
naago kjesta aad deg! Aa anner gangen 
gravaren krævde, sa "Prosten" mæ han, at 
han at han kun bære gang aa tak kjesto 
si. Ska e grav op kjæringa daa? Ja det 
kan du bære gjæra, sei han. Ja gravaren 
saa gjorde, han grov op kjesto 
tok ho –
 
aa velta 
saa kjeringa nei grava aa grov ho ne. 
Men sian saa vart han Gaarder heimsøkt av