Han Joans Berge la seg eingong tett innaat vegen, og so vart han se 
oyjeleg sjuk at han berre so vidt kom seg uppatt. Han kasta up 
so bogen stod. Daa dei fortalde han Tor dette sa han: Dette kunde e 
ha hjelpt fyre. Han skulde ha teke ei ausa med vatn og kveikt ei 
ljosog so skulde han halde ljoset slik at han fekk eit klaart bilete 
av seg i vatnet. So skulde han vera eldande snøgg aa kvelva vatnet 
yver seg. Daa meiner eg han skulde ha vorte god att.(Fjærl. 
Dei snakka um dagmot og nattmot. Dei fekk det naar dei hadde 
møtt ein dauding, eller og vonde folk. Det arta seg med svimang o 
uppkasting og stundom ilt i magen. Sume gjekk det uppetter med og sum 
nedetter, sa dei. Gamle Anders Kvinao gjorde aat for mot(paa seg sjol 
helst).Dei skulde bita i staal so det rann dyktigt med sputt ut. Sput 
tet rann ned i ei skaal. So drakk han sputtet i lag med noko anna. (Svau 
Beinskade 
Kornstaurar (eller rjaarne) vart ofte avblaasne eller avbrotne 
av vinden. Dersom kvesset hadde stade i aakeren 3 hogtidsnetter, tol 
dei det upp, men dei maatte ikkje ta i det med berre nevane. Naar eit 
dyr hadde faatt beinskade, strauk dei paa det sjuke beinet med denn 
staurstubben. (Sværefj. 
Braadaude 
fekk beisti med fal skjelving. Dei karva sund tobakk og gav det 
sjuke beistet det i graut eller knoda 
Tunna (tudnao 
idte 
Tudnoa" kunde baade gris og sau faa. Ein skulde vitta ei vidj 
rangsoles og binda um halsen paa det sjuke dyret. (Vetlefj. 
Ei onnor raad var at dei skulde stikka ei "taag" (ei blodaar, sum 
segjer ei sen) i halsen. Sjukdomen kjem av at denne "taagi"krympar seg 
i hop .(Sværefj.)