221 
gjor det så det forslo øm kveld'n og elva va stor. 
Det va søm i kvølve (gryte) medt på øyen, luvum te eldstad og der 
gjor me opp løs fynn me la's. Og en gammel stokkende, låv der, to me å drov fremå 
værma.Ette og drøkke skull me no gang og legg æss å såvå. Nå me hadd lugge i r 
skull e res me opp og retter på me litegrand,e låv så vondt. Haua hadd me lagt 
nedpå stokkendin all i hop. Og så vart e vare det satt en litin kall på den ene 
endam tå stokka og i lita kjerring på den ander. 
Ja,e skøbba borti di toann søm låv me nerast,e hadd en på kor lee 
åt me,fær at døm å skull få sjå.Men nå døm raknast med se og vakna så va no 
tussann bortkømme døm. 
Men me vart rådd på å tå vårt og res tå øyen me øm natta. Og så str, 
me att medt på natten.Me gjekk oppi gardan der og fekk ligg der resten.. 
Men da me kom nedåt att øm mårrån hadd øya me la's på rest ho.Elva 
hadd grivi så støgt om natta. Og vaks gjor ho 
Det va no fær etkvart att tussan vist se der øm kveld'n. 
Syl'n søm kom att. 
(Soknedal) 
or 
Det va på Synner-seter'n her. 
E å en te va på jakt en høsten.Me plåvå no å vårå my oppå di seterr 
øm høstan, så me hadd tehalde vårt der my godt. 
Øm kveld'n drev æss på å ladda skætt.E satt på en langskammil, og si 
hadd e i skål med syla,skætta og det e trong, standand nedmilja knø'm mine. Og 
best det va e skull tå i vess vona ette syla,så va'n loks bort.E fann itt attir 
såmå ker my me leta boe to inni bu'n der. Me leta leng begge to,men sestpå mått 
æss no gje æss på di 
Det va no rart skull itt syl'n kåmå frematt, tenkt e, fær e skjønt 
no kven søm va ut å for me skærvstrekkøm sine.K så to e ned bærsa attmed dør'r 
og sa fær skrømt: 
Kjem dokk itt no att med syla så skyt e dokk.Og e hadd itt føn 
hengt ifrå me bærsa og sett me att fynn syl'n kom ni skåla berre så det skrang 
la.